بی سرانجام Bi Saranjam

در حریر گیسوانت دل زمانی خانه می کرد
شکوه ها از بی قراری با من دیوانه می کرد
با نگاه تو نگاهم روزگاری آشنا بود
در سکوت مبهم ما بر جهان فریاد ما بود
میشکفت از خنده تو صد چمن
گل در خیالم از دو چشم مست تو
هر شب می شد افسون شور حالم
هر سحر با یادت از خواب
چشم خود را می گشودم روزگاری
با خیال تو عاشقی دیوانه بودم
ای دو چشم مست شهلا که تو را دیده ام
هر روز و هر شب همه جا
بعد از این ناز تو دیگر نکشم
می کنم خود را ز دام تو رها
ای سراپا نقش نومیدی
ای سراسر بی وفایی
حیف از آن احساس پاک من با تو
حیف از آشنایی