در لحظه‌های بی‌تو پَژمُردَن
وَقتی که‌مَردِت داره می‌میره
لابُد کَسی اَز عَطرَ تو مَسته
لابُد کَسی دَستاتو میگیره
لابُد به‌جُز مَن مَردِ بیگانه
اِسمِ دَرِگوشیتو می‌دوونه
لابُد نِشانِه‌هاتو می‌شناسه
این سُوزِ بَد مَنُ می‌سوزوونه
این سُوزِ بَد، مَنُ می‌سوزوونه
یکی اَز این روزا، روزای بی‌صدا
بِذار مِثلِ اَوَل به “تو” بِگم: “شُما”
بِذار بِگَم: “سَلام، به‌چِشمِ‌تون میام”
بِگَم: “نَفَس‌نَفس هَواتونو می‌خوام”
هَوامُ داشته‌باش، دوباره با گُلاش
خودِ خودِت بِمون، مِثلِ هَمه نَباش
یکی اَز این روزا، خودِ خودِ شُما
میای قَدَم‌قَدَم، تا شَهرِ عاشِق‌ها
فَردا دوباره اَز شُما سَبزَم
اَز نو پُر از حَرفای دِلکوبَم
کَشفِ عَجیبِ دستاتون اَز نو
فَردا دوباره بی‌خودی خُوبَم
شاید جَهانِ تازه در راهه
یا آخِرِ اِنسانِ خودخواهه
شایَد کِه‌ما اِنسانِ نو باشیم
کِه زَرد و سُرخ، سِپید و سیاهه
شاید شاید
یکی اَز این روزا، روزای بی‌صدا
بِذار مِثلِ اَوَل به “تو” بِگم: “شُما”
بِذار بِگَم: “سَلام، به‌چِشمِ‌تون میام”
بِگَم: “نَفَس‌نَفس هَواتونو می‌خوام”
هَوامُ داشته‌باش، دوباره با گُلاش
خودِ خودِت بِمون، مِثلِ هَمه نَباش
یکی اَز این روزا، خودِ خودِ شُما
میای قَدَم‌قَدَم، تا شَهرِ عاشِق‌ها
دیدگاه های شما