شَبی اَز شَبای پاییز، تَهِ یک فِکرِ غَم‌اَنگیز
یِک‌نَفَر آفتابی میشه، زیرِ این بارونِ یِک‌ریز
یِک‌نَفَر هَنوز میتونه، زیرِ پوستِ مَن بِمونه
اَز سَرِشَب تا سِپیده، بِهتَرینِشُ بِخونه
دَردِ بی‌عِشقی هَمینه، همه‌ی بُغضِ زَمین‌ه
اوجِ پَروازِ یه رویا، تو نَگو دیوارِ چین‌ه
اَولِ اینهَمه کابوس، آخَرِ اینهَمه دِشنِه
پای سُفره‌های خالی، سَرِ ظُهر و لَبِ تِشنِه
اَما حَتی یه قَناری، خوندَنُ یادِت میاره
قَدرِ یک قَطره‌ی شَبنَم، یادِگارِ چِشمِه‌ساره
یک‌نَفَر هَنوز میدونه، چِه شُکوهی داره دَستات
رَفته‌هامون بَرمیگَردَن، سَرِ وَعده‌گاهِ حَرفات
یک‌نَفَر مِثلِ خودِ مَن، تو رو فوتِ فوتِ آبه
تو رو اَز بَر داره حِفظه، یک‌نَفَر که بی‌نِقابه
دَردِ بی‌عِشقی هَمینه، همه‌ی بُغضِ زَمین‌ه
اوجِ پَروازِ یه رویا، تو نَگو دیوارِ چین‌ه
دیدگاه های شما