هستی Hasti

ز رویای تو بودم مست آنجا
‎نوشتم بی قلم بی دست آنجا
‎خوش آن شعری که در مستی سرایی
‎نباشی در خویش و از هستی سرایی
‎در انگار ظریفی بیقرارند
‎طپش ها در دلم غم میشمارند
‎چرا غش کن ولی ناکس نبیند
‎گل اما دست نا محرم نچیند
‎چرا غش کن ولی ناکس نبیند
‎گل اما دست نا محرم نچیند
‎به نور دل منور کن رهش را
‎همایم کن هلال نامه اش را
‎نگاه عاشقم بر سبزه زاران
‎به گل بود خیره و نقاش باران
‎نگاه عاشقم بر سبزه زاران
‎به گل بود خیره و نقاش باران
‎به گلبانگی که رقص باد میکرد
‎به خوشبویی ز عشقم یاد میکرد
‎دلم غرق نوا و نور و گل بود
‎چو گل دم در کنار گل بیاسود
‎ز جان در جان پر مهرش دمیدم
‎منش با تیشه ی عشق آفریدم
‎ز جان در جان پر مهرش دمیدم
‎منش با تیشه ی عشق آفریدم
‎کجایند سرزمینی بی زمان بود
‎قلم در پیش و دستم نا توان بود
‎ز رویای تو بودم مست آنجا
‎نوشتم بی قلم بی دست آنجا
‎خوش آن شعری که در مستی سرایی
‎نباشی خویش و از هستی سرایی