همسفر Hamsafar

تو از کدوم قصه‌ایکه خواستنت عادته
نبودنت فاجعه بودنت امنیته

تو از کدوم سرزمین تو از کدوم هوایی
که از قبیله‌ی من یه آسمون جدایی

اهل هرجا که باشی قاصد شکفتنی
توی بهت و دغدغه ناجی قلب منی

پاکی آبی یا ابرنه خدایا شبنمی
قد آغوش منی نه زیادی نه کمی

منو با خودت ببر ای تو تکیه‌گاه من
خوبه مثل تن تو با تو همسفر شدن

منو با خودت ببر من به رفتن قانعم
خواستنی هرچی که هست تو بخوای من قانعم

ای بوی تو گرفته تن‌پوش کهنه‌ی من
چه خوبه با تو رفتن رفتن همیشه رفتن

چه خوبه مثل سایه همسفر تو بودن
هم‌قدم جاده‌ها تن به سفر سپردن

چی می‌شد شعر سفر بیت آخری نداشت
عمر کوچ من و تو دم واپسین نداشت

آخر شعر سفر آخر عمر منه
لحظه‌ی مردن من لحظه‌ی رسیدنه

منو با خودت ببر، ای تو تکیه‌گاه من
خوبه مثل تن تو با تو همسفر شدن

منو با خودت ببر من به رفتن قانعم
خواستنی هرچی که هست تو بخوای من قانعم

منو با خودت ببر
منو با خودت ببر