روز مبادا Rooze Mabada

پس پشت پنجره عادت مرگه
باغ پاییزی ما مسلخ برگه
واژه پوسیده دلِ غزل گرفته
جایی که شبنم گل خود تگرگه

وقتی میرغضب خداوند زمینه
وقتی هر شب‌زده‌ای ستاره چینه
از تو خوندن از تو سر رفتن و موندن
عادت و حسرت دیرینه همینه

با تو رفتن تا ته خواب پریها
با تو رقصیدن تا آخر صداها
چه شکوهی داره با تو، با تو رفتن
تا همیشه حتی تا روز مبادا

نور دیروز و هنوزم
ای چراغ سایه سوزم
گُر بگیر از شام بی‌ما
تا ته روز مبادا

نور دیروز و هنوزم
ای چراغ سایه سوزم
گُر بگیر از شام بی‌ما
تا ته روز مبادا

ای هوای تازه باغ معلق
ای قدیمی مثل خواب دور زورق
همتی کن پای این طاق شکسته
دل دلی کن ای صدای خوب برحق

با تو رفتن تا ته خواب پریها
با تو رقصیدن تا آخر صداها
چه شکوهی داره با تو با تو رفتن
تا همیشه حتی تا روز مبادا

نور دیروز و هنوزم
ای چراغ سایه سوزم
گُر بگیر از شام بی‌ما
تا ته روز مبادا

نور نور دیروز و هنوزم
ای چراغ سایه سوزم
گُر بگیر از شام بی‌ما
تا ته روز مبادا

نور دیروز و هنوزم
ای چراغ سایه سوزم
گُر بگیر از شام بی‌ما
تا ته روز مبادا

نور دیروز و هنوزم
ای چراغ سایه سوزم
گُر بگیر از شام بی‌ما
تا ته روز مبادا

نور دیروز و هنوزم
ای چراغ سایه سوزم
گُر بگیر از شام بی‌ما
تا ته روز مبادا