من ایرانم Man Iranam

یکم از دردی که چهل ساله کشیدم بکش
منم اونم که ته قصه رو دیدم به چشم
منم اونم که یه مش غریبه تا اومدن
خون بچه هامو پاشیدنش هی رو تنم
منم اون بغض و اعتراف با زورمو
ضجه های قبل مرگ یه خدا نورمو
منم اون کوله بری که تا کمر تا شده
با یه مشت حسرت و آرزوی مهسا شده

من بمیرم واسه زخمای جونامون
واسه ی کبودیای لگد و باتوم
اون که باید میبرید میرفتش اما موند، بمیرم
من بمیرم واسه حسرت یه هشتادی
واسه هر جواب ناحقی که پس دادی
اون فرشته ای که نیست تو جشن آزادی، بمیرم

اینا داغ یه مهاباد
داغ اهواز بی آبمونه
اینا آه مادرای حدیث و نیکا و کیانمونه
بچه هام پشتمن اینبار پر پروازمو از قفس بگیرن
واسه بچه هام بمیرم که دارن منو با دست خالی پس میگیرن

من بمیرم واسه زخمای جونامون
واسه ی کبودیای لگد و باتوم
اون که باید میبرید میرفتش اما موند، بمیرم
من بمیرم واسه حسرت یه هشتادی
واسه هر جواب ناحقی که پس دادی
اون فرشته ای که نیست تو جشن آزادی
بمیرم