یه سری حرفای شخصی، یه ترانه ی خصوصی
می نویسم رو پیانو ، با یه خودنویس طوسی
یه قشنون حس منظم، مثل یه ارتش محکم
پشت تو وایستادن اینجا ، توی این طوسی مبهم
عصبی تر از همیشه، این روزا خیلی کلافم
روحمو میشکافم این بار، تا یکی از نو ببافم
ذهن خلاق حقیقت، با سلیقه م نمی خونه
نوسان داره و درمن، همه چی رنگ جنونه
من به سبک خودم این بار، بیمه میشم تو ترانه
با همین حرفای شخصی، که ندارن عاشقانه
از همیشه عاطفی تر، مستقل شدی تو از من
توی جسمم مُرد باتو، روح آخرین تهمتن
یه شناسنامه ی تازه، واسه ی خودم گرفتم
یه شناسنامه که قلبم، باید عادت کنه کم کم
واسه من دیگه مهم نیست، کی کجای قصه جاشه
چه کسی بدون دعوت، پاش تو این ترانه واشه
دیگه یا زنگیه زنگی ، یا که نه رومیِ رومی
خسته ام از این تعادل، این تعادل عمومی
من به سبک خودم این بار، بیمه میشم تو ترانه
با همین حرفای شخصی، که ندارن عاشقانه
من یه عمریه نشستم، به هوای یه نشونه
با یه مشت فکری که انگار دو هزار سالشونه
یه نشونه یا یه آدرس، که به سمت تو نباشه
کوه خاطرات با تو، یه دفعه از هم بپاشه
فاجعه خیلی عمیقه، قلب تحت کنترل نیست
من دیگه اسمی ندارم، تو بهم میگی آنارشیست
اینارو میگم که شاید، درد دوری عادی تر شه
این ترانه ی خصوصی، یکمی عمومی تر شه
من به سبک خودم این بار، بیمه میشم تو ترانه
با همین حرفای شخصی، که ندارن عاشقانه
دیدگاه های شما