گرداب Gerdaab

تو آمده ای جان به لب من برسانی
من پای تو یک عمر بمانم تو نمانی
من عشق به تو دادم و عمری تو به من درد
این عشق چرا این همه بی رحمترَت کرد
من خوب شدم عشق تو پروانگی ام بود
این خوب شدن هدیه ی دیوانگی ام بود

از آن نفسی که به دلم عشق تو‌ کم شد
چرخیدن من دور تو گرداب خودم شد

بااینکه همه عمر مرا کشت خیالت
هر آنچه گرفتی ز منو عشق، حلالت

تو دورترین ساحلِ قلبِ منِ بی دل
من غربتِ پارو زدنِ کَشتیِ در گل
از داغ بزرگی که نِگاهت به دلم دوخت
یک شهر به حالِ منِ دیوانه دِلَش سوخت