جان می ستانی از تنُ
دل می ربایی از منُ
دل میبُری
این عشق جان فرسای توست
یا شیوه ی احساس توست
یا دلخوری
بعد از تو از پاهای من
از کل رویاهای من
جان می رود
آخر چرا در بخت من
در روزگار سخت من
غزال اقبالم گریزان می رود
تکیه بزن به شانه ام
ای دل پر بهانه ام
ما که غریب این دیاریم
نمیرسد به داد ما
غریبه ای و آشنا
بیا به درد هم بباریم
شکر دهانم
بگو بدانم
چه کرده ام زِ من جدایی
غم تو جانا
به لب رسیده
فقط به من بگو کجایی
تکیه بزن به شانه ام
ای دل پر بهانه ام
ما که غریب این دیاریم
نمیرسد به داد ما
غریبه ای و آشنا
بیا به درد هم بباریم
دیدگاه های شما